Op 19 mei 2024 namen Nacho en ik deel aan een para-reiningwedstrijd van de DRHA.
Zoals altijd was alles supergoed georganiseerd, de sfeer was top en ik had er echt zin in.
Maar… het liep niet zoals gewoonlijk.
Iets klopte er niet
Tijdens het inrijden deed Nacho plots iets vreemds.
Hij sprong opzij en zwaaide met zijn hoofd - zomaar, uit het niets.
Was hij verschoten? Te fris? Had hij iets gehoord?
Ik wist het niet, maar ik was flink geschrokken.
Veel tijd om erbij stil te staan had ik niet, want even later moesten we al de piste in.
Ik probeerde mijn moed te verzamelen en dacht: komaan, we doen dit gewoon.
Deze keer moesten we starten op de kwartlijn in plaats van in het midden, wat het sowieso al wat moeilijker maakte voor ons.
De eerste lijn ging goed, maar toen we de tweede kwartlijn opdraaiden, gebeurde het opnieuw:
Nacho zwierde plots met zijn hoofd, ik verloor mijn balans, hij viel uit galop en deed een klein sprongetje - iets raars, alleszins voor hij weer in galop vertrok.
Omdat ik weinig evenwicht heb en mijn lichaam niet altijd vertrouw, maakt zoiets het extra spannend.
Ik schrok opnieuw, mijn zelfvertrouwen zakte weg, mijn focus ook… en de pijnscheut in mijn rug hielp daar niet bepaald bij.
De rest van het pattern deed hij eigenlijk braaf, maar mijn gevoel was weg.
Ik had mijn kop laten hangen, en dan sluipen de fouten er snel in.
We draaiden één spin te veel, mijn balans was niet meer zoals het moest, en ik hield hem te kort.
Naar mijn gevoel was dit geen run om trots op te zijn.
Op weg naar huis zat ik met een dubbel gevoel. Wat was er gebeurd?
Iedereen had wel een mening:
“Hij was te fris.”
“Je hield je binnenhand te laag.”
“Misschien was hij gewoon wat afgeleid.”
“Gewoon wat meer doorrijden dan is dat niet meer.”
Maar mijn gevoel zei iets anders.
Niets van dat alles klopte. Er was iets met Nacho, alleen wist ik nog niet wat.
Nacho had me nog nooit in de steek gelaten op een wedstrijd, echt nog nooit.
En toch voelde het op dat moment een beetje zo, al wou ik dit niet geloven.
Het weekend erna ging ik trainen bij Jessy en vertelde haar wat er gebeurd was.
Ze besloot om Nacho zelf even te rijden.
En jawel, tijdens het inrijden gebeurde precies hetzelfde.
Wanneer hij wat langer gereden en goed opgewarmd was, liep hij wél weer fijn.
Ook zij vond het vreemd. Zo was Nacho gewoon niet.
Het leek alsof hij even in paniek raakte, maar daarna weer de brave, werkwillige Nacho was die we kennen.
Langzaam begon het vermoeden te groeien dat er iets lichamelijks aan de hand was.
Ik belde dierenarts Ruben en legde alles uit. Een week later werd Nacho volledig nagekeken.
De foto’s van zijn spronggewricht waren perfect in orde, de buigproef ook.
Maar in galop op de cirkel liep hij niet soepel, zijn achterhand leek moeilijk te volgen.
De diagnose: een blokkade en ontsteking aan het SI-gewricht.
Hij had dus pijn bij bepaalde bewegingen.
Nacho werd geïnfiltreerd, een week later losgemaakt door de osteopaat, en na wat rust begonnen we rustig weer op te bouwen.
En ja hoor, hij was weer helemaal de oude.
Jessy voelde ook meteen: “Hij zit weer goed, ik voel niets meer.”
Wat een opluchting.
Hij had me helemaal niet in de steek gelaten, hij had pijn.
Hij kon er niets aan doen.
Ik had het goed aangevoeld: er wás iets dat we niet zagen.
En dat is misschien wel de belangrijkste les van die dag:
Vertrouw altijd op je gevoel.
Je kent je paard beter dan wie dan ook.
Sorry Nacho, dat ik even aan je heb getwijfeld