Door de corona maatregelen werden 1 voor 1 alle wedstrijden afgelast. Hierdoor kreeg ik veel meer tijd en waren mijn weekends ineens allemaal vrij.
Wat mij opviel is dat je meer gaat genieten van alle kleine dingen en hier dan ook terug meer tijd in steekt zoals: meer tijd met Jan doorbrengen, tuin renoveren naar droomtuin, wandelen, Nacho kuisen, gekke challenges uitproberen, Nacho Leni en Timo trucjes aanleren, gewoon niks doen en samen op de weide zitten of op een bankje, tijd nemen voor mezelf,.... Gewoonweg genieten.
Hierdoor besefte ik dat deze dingen best belangrijk voor me zijn ik ik ze echt nodig heb. Maar door drukte, gewoonte en sleur vaak vergeten werden. Het moeilijkste van allemaal, Prioriteiten stellen en keuzes maken.
Door afschaffen van alle wedstrijden ben ik virtuele wedstrijden beginnen rijden. Patterns van deze wedstrijden kon je online vinden, je schrijft je in, afhankelijk van wedstrijd heb je 1-3 weken de tijd om je filmpje te maken en door te sturen, is op eigen terrein en je krijgt achteraf ook je beoordeling zoals op wedstrijd. Het is zelfs internationaal, ruiters van alle landen mogen deelnemen (Nederland, Duitsland, Frankrijk, Florida, Canada, ....).
Super leuk idee en voor ons heel veel voordelen:
Je kiest zelf de dag die jou beste uitkomt om te filmen, geen vermoeiende lange dagen/weekends weg, veel minder gesleep met materiaal / eten(hooi, krachtvoer, eten mij en Leni) / tent /... , geen lange afstanden met trailer, goedkoper en vooral zo veel relaxer. Het leuke hieraan is dat je nieuwe dingen gaat proberen. Zo heb ik voor het eerst para-reining en EWD Horsemanship gereden (wedstrijden voor mensen met een beperking).
Vermits ik iemand ben die niet snel opgeeft en best veel doe merk ik dat mijn lichaam achteruit gaat. De pijn in mijn heupen is nog steeds niet weg. Als ik paardrijd heb ik weinig gevoel en controle over mijn linker been. Raar want als ik stap sta ik stabieler en zenuwprikkels zijn minder. Voet staat heel scheef en kan niet goed recht draaien in beugel. Hierdoor kom ik met mijn linker been niet meer tegen Nacho en voel dus niet meer hoe hard ik duw. Mijn rechter been hangt daar entegen meer ontspannen en rechter. Ik moet er mij bij neerleggen: het rijden is verandert, ik heb gewoon minder evenwicht.
Moet ook eerlijk toegeven dat ik hier de voorbije 2 maanden serieus mee ben geconfronteerd. En zeker 3 weken geleden. Nacho en ik waren aan het oefenen op onze snelle galop in de piste bij ons op stal toen er uit een struik een beetje verder plots een wandelaar tevoorschijn kwam. Dit hadden we beide niet zien aankomen.Voor ik het besefte lag ik op de grond en stond Nacho helemaal aan de andere kant van de piste in de hoek (helemaal over zijn toeren). Het enige wat hij had gedaan was schuin opzij gesprongen omdat hij verschoot en vermits ik er dan ook nog eens vanaf gevallen was was hij dubbel zo hard verschoten. Hier konden we beide niks aan doen maar ondertussen had ons zelfvertrouwen een serieuze slag gehad. Het heeft mij een half uur gekost om Nacho terug ontspannen te krijgen maar ik had schrik. De volgende dagen ging het rijden in de piste niet zo goed. Nacho was braaf maar heel erg alert en ik bleef onzeker.
Om beide er even tussenuit te zijn hadden we besloten om rustig en ontspannen te gaan wandelen samen met Marc. Maar dit bleek helemaal niet te gaan zoals ik had gewild in tegendeel. Bumpy ride. Sinds een week maakte ik met velcro mijn benen af en toe vast om eens te kijken wat dit gaf en gelukkig ook op deze wandeling. Dit was niet de Nacho die Marc en ik kende in tegendeel. Overalert, schrik van alles, wegspringen, heel nerveus en onzeker. Heb de wandeling afgemaakt met heel veel dank aan Marc maar de moed zakte letterlijk in mijn schoenen. Kan ik dan niet meer paardrijden?
Gelukkig wou ik diep van binnen niet opgeven maar het scheelde toch niet veel. Jessy en Marc hebben mij toen enorm geholpen. Jessy heeft Nacho in de piste gereden en Marc heeft Nacho een paar keer mee met de groep buiten in de bos genomen. Hierdoor ben ik hen enorm dankbaar. Nacho had hierdoor terug zelfvertrouwen en had zijn koppeke kunnen leegmaken. Heb dan zelf alle moed bijeen geraapt en ben daarna met Marc terug een toertje gaan wandelen.
Oh wat was ik blij, ik had mijne Nacho terug en geleidelijk aan begon ook mijn zelfvertrouwen terug te komen.
Dit alles zet je wel aan het denken. Hoe moet het nu verder? Is het paardrijden voor mij nog weggelegd? Doe ik niet te veel? Al die wedstrijden vragen toch best veel van mij (mentaal en fysiek). Wat kan mijn lichaam nog aan? Is dit allemaal nog verantwoord? Word het niet te veel een verplichting? Heel belangrijk: Wat vind ik leuk en kan ik nog? ..... Heel veel ????? en ongelooflijk confronterend.
Ben er nog niet helemaal uit maar moet wel beslissingen nemen. Zijn helemaal geen gemakkelijke beslissingen. Stoppen met paardrijden is geen optie.
Ik heb besloten om mijn benen net boven de knie vast te leggen met velcro (velcro bandje rond mijn been en rond fenders van mijn zadel). Hierdoor liggen mijn boven en onderbenen veel stiller, zit ik vaster en rechter, en zijn mijn knieën minder geschaafd na rijden. Dit vooral tijdens wandeling of tijdens rijden van hindernissen. Indien het moet voor altijd maar daar ben ik nog niet volledig uit. Wel confronterend
Heb ook besloten om minder wedstrijden extreme cowboyrace te gaan rijden. Dit zijn wedstrijden met heel veel uitdagende hindernissen op snelheid en hiervoor heb je veel evenwicht nodig wat ik niet heb. We zijn best goed in de hindernissen maar de snelheid is niks voor ons. De uitdagende hindernissen zorgen ook voor heel veel prikkels, je weet ook nooit welke hindernissen je krijgt en dus meer kans dat je paard verschiet. Het risico is gewoon veel te hoog. Dit is geen makkelijke beslissing want ik doe dit heel erg graag dus volledig stoppen kan ik niet. Zelf thuis eens een hindernis of een clinic zal er nog wel van komen of eventueel een wedstrijdje in de buurt op bekent terrein maar dan rustig aan en zonder al die snelheid (rustig galopje of draf). En af en toe supporteren natuurlijk ook. Ik zou mijn exca familie veel te hard missen.
Je merkt gewoon dat dit alles allemaal te veel wordt en dan moet je beslissingen nemen. Ook beslissingen die je liever niet neemt.
Trail, Ranch riding en af en toe ranch trail blijf ik gewoon doen. Ik hou enorm van technische van de trail en tijdens ranch trail heb je ook hindernissen maar dan niet op snelheid. Wie weet ook eens een wedstrijdje para-reining in de buurt maar dan op draf. Vooral meer genieten van al de rest
We zien wel hoever het komt.
Zoals ze zeggen: NEVER GIVE UP MY DREAM