Een echte avonturier die graag lacht en plezier maakt. Opgeven staat niet in mijn woordenboek en ik kan hierdoor best koppig zijn (vooral op vlak van dingen die ik nog wil bereiken). Ik heb best een gevoelig karakter maar in de natuur kom ik tot rust. Het liefst ben ik hele dagen buiten in het mooie weer.
Mijn vriend Jan en onze beestenbende spelen een hele belangrijke rol in mijn leven. Vanaf kinds af aan ben ik al een enorme dierenvriend, groot klein maakt allemaal niet uit. Behalve een spin, ja hoor dat lees je goed, daar heb ik schrik van.
Buiten dieren is sporten ook een grote passie van mij. Ik ben best sportief aangelegd, misschien zelfs een beetje sportverslaafde, al zeg ik het zelf. Ik heb verschillende sporten gedaan zoals: competitiezwemmer, rotsklimmen, badminton, paardrijden, rolstoelbasketbal en bijna elke zondag gingen papa en ik samen wandelen. Bezige bij dus. Tot we op een gegeven moment merkte dat niet alles meer zo vlot ging.
Wat bleek: Ik heb een aandoening genaamd Strümpell Lorrain, dit is een progressieve erfelijke zenuwaandoening van het ruggenmerg die de spieren van het onderlichaam beïnvloedt. Bepaalde stukken in het ruggenmerg werken steeds minder goed waardoor je heel veel spasticiteit krijgt in je benen en kracht verliest. Met het ouder worden ben ik meer en meer aangewezen op mijn rolstoel.
Sporten doe ik nog steeds heel graag al kan ik niet meer al de sporten doen die ik vroeger graag deed. Zwemmen doe ik nog recreatief en van wandelen met Leni (hond) en Nacho (paard) kan ik zo genieten.
Mijn grote droom was altijd om te kunnen werken in de dierenwereld. Iets met honden, zorgboerderij of misschien in de dierentuin, ... Wow dat leek echt een droom. Om van mijn passie mijn beroep te maken ben ik in 2005 aan de opleiding dierenartsassistent begonnen. Met trots heb ik mijn bachelor diploma dierenartsassistent gehaald. Spijtig genoeg heb ik door mijn handicap hier geen werk in gevonden. Het feit dat ik meer en meer afhankelijk werd van mijn rolstoel en de onzekerheid schrikte veel mensen af. Tijdens de week oefen ik nu een administratieve bureau job uit maar mijn passie blijft toch ergens anders. De dieren enkel houden als passie/hobby, een bureau job, hele dagen binnen zitten, ... Was dit wat ik mijn hele leven wilde doen? mmm
Zoals ze zeggen: Never give up your Dream
Op een mooie winterdag is er voor mij een hele nieuwe wereld open gegaan. Ik leerde Leni kennen, een super vrolijke zwarte labrador en mijn assistentiehond. Zij deed mijn ogen terug fonkelen en mijn zelfvertrouwen kreeg een enorme boost.
Door haar ben ik allerhande opleidingen gaan volgen in de dierenwereld, vooral hondenwereld en heb sinds kort de stap gezet om zelf een kleine onderneming in bijberoep op te richten: FitDogs.be
Maar dat niet alleen. Door haar heb ik nog meer leren doorzetten en ben ik blijven naar oplossingen zoeken om verder te kunnen blijven paardrijden.
In 2016 heb ik Nacho gekocht, door hem zijn er voor mij heel veel deuren geopend in de paardenwereld, of meer specifiek westernwereldje. Hij is zo speciaal, door hem kan ik nog steeds zelfstandig rijden, mits aanpassingen aan mijn zadel. Ik kan hem alleen halen, opzadelen, kuisen, rijden, ...
We zijn ondertussen zelfs gepassioneerd wedstrijdruiter in verschillende disciplines. Wat je al niet allemaal kan als je er maar hard genoeg in geloofd.
Na alles wat ik meegemaakt heb, zou ik heel graag andere mensen willen inspireren om door te zetten en te doen wat ze graag doen (ook mensen met een handicap). Met de hulp van Nacho en Leni wil ik iedereen tonen ( tijdens mijn verhaal, demo’s en wedstrijden) hoe ik mijn dromen kan waarmaken om op deze manier ook anderen te inspireren.
Dus NEVER GIVE UP YOUR DREAM,
Neem zeker en vast een kijkje op youtube: https://youtu.be/wrMhOz4OxHE
