Dit jaar hebben we deelgenomen aan het Belgisch kampioenschap extreme cowboyrace. Het ging door op 13 en 14 augustus in het Panhof te Peer. Mooie buitenpiste, grote en kleine binnenpiste en dichtbij.
De week voor de wedstrijd was het heel erg warm. Omdat ik niet deelneem aan een wedstrijd zonder fatsoenlijk te trainen en Nacho voor te bereiden, ben ik telkens vroeg opgestaan. Om 7 uur was ik aan het rijden met Nacho. Eigenlijk ideaal, nog niet te warm, rustig op stal, vogeltjes die fluiten, nog niet te veel beestjes, genieten was het. Gewoonweg een goede start van de dag.
Tegen dat het zo ver was voorspelde ze ook voor het weekend temperaturen boven de 30 graden. Heel warm om dan met je paard in de volle zon in een buitenpiste te gaan rijden, zeker een wedstrijd. Heb serieus getwijfeld of ik nog wel zou deelnemen. We kregen een mailtje van de organisatie dat we vroeger gingen straten die dag en dat mijn categorie als eerste startte, hierdoor had ik beslist om toch deel te nemen aan de wedstrijd. Vroeg opstaan, proef gaan rijden en terug naar stal. Was gelukkig maar 10 minuten rijden en rond 10.00 - 10.30 stond Nacho al terug in de schaduw op de weide met een lekkere NutriMash als beloning (lekker veel extra vocht en elektrolyten).
Extreme Cowboyrace is een westerndiscipline in de paardensport waarbij je samen met je paard een hindernissenparcour aflegt. Per hindernis krijg je punten maar ook de tijd waarin je het parcour aflegt is heel belangrijk, hiervoor krijg je ook nog eens punten toegekend. Het is best spannend want hoe je parcour eruit gaat zien, welke hindernissen je hebt weet je pas s ’ochtends tijdens de verkenning. Je weet op voorhand dus helemaal niet wat er gaat komen.
We reden elke dag 1 run en om te weten wie er won werden de scores van elke run opgeteld.
Brug, trapje, door noedels, freeride met de vlag, achteruit, slalom, voorwerp slepen, poortje, tie down, … het kwam er allemaal aan te pas. Alles deed hij en dan nog super goed ook, mooie overgangen, alles heel gecontroleerd, zachte hand. Ik was ongelooflijk trots op hem, zo genieten om dit samen met hem te kunnen doen. Het wederzijds vertrouwen dat je nodig hebt in elkaar tijdens deze proeven is enorm en het was, ik vertrouwde hem 200%.
Ongelooflijk wat hij allemaal heeft gedaan voor mij dat weekend. Klungelig afstappen, strompelend wandelen naast hem, super lang blijven staan omdat er een tie down oefening inzat en ik helemaal niet snel was, getrek aan de top van het zadel omdat het opstapje wiebelde of omdat mijn benen niet mee wilde tijdens afstappen, met mijn volle gewicht aan zijn nek trekken en met mijn been over zijn gat wrijven tijdens het opstappen omdat ik er na de zoveelste keer niet meer opgeraakte en mijn benen heel erg pijn deden, … Voor mij was dit heel confronterend en ik trok mij dit best hard aan, iedereen staat erop te kijken. Maar voor Nacho maakte het allemaal niet uit, we deden dit samen, hij bleef er heel erg kalm onder en bleef super braaf wachten tot ik aangaf dat het ok was om verder te gaan. Door hem vond ik de kracht en het zelfvertrouwen om door te zetten en 2 mooie runs neer te zetten.
We hebben een hele mooie 4e plaats behaald in de novice categorie maar eerlijk, voor mij had hij gewonnen. We hadden hele mooie punten op de hinderissen waarvan zaterdag zelfs de hoogste punten in onze categorie. 2 ongelooflijk mooie runs hebben we neergezet.
Hele mooie hindernissen en best wat nieuwe dingen die alles nog wat spannender maakte maar dat maakt het net leuk. Spijtig genoeg moesten we tijdens beide runs telkens 2 grondoefeningen uitvoeren waardoor we heel veel tijd en dus ook punten zijn verloren (minstens 1,5 minuut per run, ongeveer 6 punten).
Zaterdag moesten we afstappen en naast ons paard wandelen langs de brug (paard op de brug) en daarna als oefening een tie down? Hier moet je enkele meters te voet heen en terugwandelen van je paard naar een bepaald punt (hier was het een pop) terwijl je paard blijft staan. Zondag was het weer van dat, afstappen en je paard longeren die 2x over de wip moet springen, terug opstappen, daarna een paar oefeningen verder weer afstappen om je paard in de trailer te laden. Na het trailerladen kon ik terug opstappen omdat ik anders de piste niet uitgeraakte. Dit zijn dingen die fysiek heel erg veel van mij vragen, te veel. Mijn lichaam ziet hier enorm van af, het doet pijn en niet enkel de dag zelf, nu nog.
Ik hoef helemaal niet te winnen in tegendeel ik was super trots maar toch is er iets dat me van het hart moet en mij best diep heeft geraakt.
Ik heb in Amerika de uitzondering gekregen om te mogen rijden met mijn aangepast zadel (mijn benen vastgemaakt) wat ik enorm apprecieer. Maar andere aanpassingen i.v.m. je parcour dat mag niet (officieel) niet in de gewone klasse. Sommige instanties schrijven een para klasse uit maar deze is eigenlijk niet officieel herkend in Amerika. Dit is echt op goodwill van de organisatie zelf, en als ze deze klasse uitschrijven dan rij je helemaal alleen (ook niet leuk).
Ik snap dit echt niet, is het zo moeilijk te begrijpen dat ik graag zou willen deelnemen net zoals al de rest.
Het parcour dat je moet rijden krijg je pas s ’ochtends te horen, moet ik dan en plein public gaan zeggen ‘dit kan ik niet’, ‘dat kan ik niet’ en dan maar weer eens gaan uitleggen waarom ik omwille van mijn handicap dat niet kan. Of moet ik op dat moment nog zeggen dat ik niet deelneem, daar straf ik alleen mezelf mee. Deze oefeningen overslaan? Kan, maar dan verlies je ook weer punten.
Ik begrijp dat een gevarieerd parcour heel belangrijk is, het vaak moeilijker maakt en dat grondoefeningen ook belangrijk zijn maar je zou alles zoveel toegankelijker kunnen maken met enkele kleine aanpassingen, overdenkingen, begrip… Ik vraag niet om anders behandeld te worden, gewoon kunnen meedoen, op een eerlijke manier, is alles wat ik wil. Als ze een parcour samenstellen met enkel hindernissen te paard dan kan ik (en meerdere mensen met een beperking) perfect deelnemen. Dit is niet enkel bij extreme cowboyrace maar bevoorbeeld ook bij ranch trail,...
Je schrijft je op voorhand in waardoor ze weten dat je deelneemt, er zijn super veel oefeningen die je mag gebruiken in je parcour, … en toch krijg je telkens runs waar je grondoefeningen in moet uitvoeren. Dit moet toch anders kunnen?
Dit alles is heel erg confronterend en drukt mij nog maar eens met mijn neus op de feiten dat die verdomde handicap mij weer eens beperkt in de dingen die ik graag doe. Ik weet het niet meer, deden die benen maar gewoon wat ik wilde. We vinden deze discipline heel erg leuk maar op deze manier kan het voor ons spijtig genoeg niet meer verder.
Maar zoals mijn moto zegt: Never give up your dream, wij blijven doen wat we graag doen maar soms moeten we het eens van ons afschrijven.
En misschien helpt dit ook om bij de juiste personen een lampje te doen gaan branden, zelfs in Amerika.
Ondanks alles was het toch een plezant weekend, iedereen was super vriendelijk, we hebben veel gelachen, nieuwe vrienden gemaakt, iedereen moedigde iedereen aan en weer veel bijgeleerd. Dank je wel iedereen voor alle hulp.