We hebben een heel druk maar supertof weekend achter de rug. Een volledig PARA weekend.
Het begon allemaal vrijdag avond. Nog een laatste keer trainen met Nacho voor de wedstrijden in het weekend. Heel ontspannen ritje maar toch hebben we aan best veel puntjes gewerkt. Werken op ontspanning, overgangen en achteruit met zo los mogelijke teugel.
Diegene die Nacho echt goed kennen, zullen wel al gemerkt hebben dat hij super graag rolt en zich vuil maakt. Hierdoor ziet hij er dan ook vaak meer bruin uit als wit. Is hij nu liever bruin of vindt hij dat hij te weinig of te kleine stippen heeft, geen idee maar... Had ik maar gene witte moeten kopen zeker (haha oeps).
Dus na het rijden moest hij de douche in. Helemaal nat maken, inzepen, heel goed inwrijven, afspuiten, staart en manen wassen, … Daarna alle spullen inladen in de auto of trailer. Best een hele karwei en dan wachten tot hij droog is. Dat wachten valt tegenwoordig best goed mee, we hebben dan ook het ideale tijdverdrijf gevonden. Vlak bij mijn nieuwe stalling is een hele lekkere frituur, dus terwijl Nacho staat te drogen, gaan wij frietjes eten (mmm). Mens moet toch eten niet? Nadien hoef ik enkel nog maar zijn staart in te vlechten en zijn regendeken en sleezy op te leggen. Ingepakt van top tot teen op de hoop dat ik s’ morgens nog steeds een wit paard heb met enkele mooie bruine bolletjes.
Zaterdag was het zo ver, wedstrijd van de DRHA in Reining Center Meertenhof. Hier ga ik heel graag op wedstrijd: niet te ver rijden (35min), super locatie, volledig rolstoeltoegankelijk, iedereen vriendelijk, goed georganiseerd. Gewoon top.
Jan had zelf wedstrijd van het rolstoelbasketbal waardoor Leni, Nacho en ik helemaal alleen op pad gingen. Rond 7u40 vertrokken we thuis richting stal om Nacho op te halen en dan met zen drietjes richting Grathem.
Ik zorg altijd dat ik op tijd op de wedstrijd ben. Zoals ze zeggen: “Haast en spoed is zelden goed”. Zo heb ik tijd genoeg om Nacho af te laden, water te halen, mijn inschrijving af te halen, om te kleden, op te zadelen, … en ondertussen kan Nacho rustig acclimatiseren, rondkijken en beetje hooi knabbelen. Maar indien nodig heb ik ook tijd genoeg om eventueel Nacho terug te fatsoeneren. Gelukkig want deze keer had ik prijs. Nacho slaagt er regelmatig toch in om niet helemaal proper op wedstrijd aan te komen ondanks alle voorzorgmaatregelen (is soms echt een vuil ventje). Als niet door te liggen is ’s nachts in zijn stal dan is het omdat hij altijd kakt onderweg in de trailer. En ja hoor, ik deed de trailer open in Grathem en deze keer was hij erin geslaagd om de binnenkant van zijn achterbenen helemaal vuil te maken en nog een mooie veeg stront op zijn billen erbij. Hopla, terug de douche in en achterbenen gewassen.
Ja, op wedstrijd gaan is een hele belevenis maar ondanks alles geraken we toch altijd proper en op tijd in de inrijpiste.
Wedstrijden gaan altijd gepaard met stress en tijdens het inrijden en wachten op mijn beurt meestal nog wat meer. En dan roepen ze je naam af, aaaaaaa, stresspiek van je welste. We deden mee aan de para-reining grade 2 en net voor we binnengingen kreeg ik nog een paar aanmoedigende woorden van mijn coach Jurgen en daar gingen we, Nacho en ik, alleen in die grote piste. We zijn nog maar van dit jaar bezig met reining en er zijn dus nog best wat werkpunten maar oh wat was ik fier. Het voelde gewoon goed, hij begon zelfs tegen het einde op enkele stukjes te ontspannen en dat op wedstrijd onder al die druk, zo knap van hem. We haalde een mooie score van 68 punten. Echte topdag waar ik best trots op ben.
Jurgen die mij de volledige proef heeft geholpen (kan je horen op filmpje :p) en de organisatie van de DRHA ben ik enorm dankbaar. De spreker heeft voor en na mijn proef zelfs wat extra aandacht geschonken aan de para-reining, de hele tribune was aan het juichen voor Nacho en mij. Heel mooi moment.
Eenmaal thuis heb ik Nacho nog enkele uurtjes op de weide gezet, dit had hij dubbel en dik verdiend.
’s Avonds zijn Jan en ik nog even naar Western Saloon Pony Express iets gaan drinken. Taverne in de bos waar je gezellig iets kan gaan drinken, ideaal om te ont stressen na een drukke dag. Die avond gaven Vicky en Mattijs (Akisni Ranch) daar een demo over de wilde Mustangs van Amerika, altijd knap om te zien. Het was er best gezellig maar toch maar op tijd naar huis want volgende dag terug wedstrijd.
---------
Zondag, wedstrijd op de Pony Express. Rond 8u30 vertrokken we thuis richting stal om Nacho op te halen en dan richting Peer. Ik ga heel graag naar daar, eenmaal daar aangekomen heb je direct een vakantiegevoel. Rustig, in de natuur en alles tiptop geregeld.
Josiane (eigenares) had al een parkingplaats dichtbij vrijgehouden en ik werd direct geholpen. Nacho kreeg een super mooi stalletje, we voelde ons direct welkom.
Het eerste wat we die dag meereden was extreme cowboyrace in de pec klasse. De pec klasse is een para klasse die exca owe speciaal aan haar wedstrijden heeft toegevoegd zodat mensen met een fysieke en mentale handicap ook kunnen deelnemen aan deze westernsport. Cool hé.
Inrijden was deze keer niet in een piste maar in de weide, wat het best spannend voor mij maakte. Zou Nacho wel door hebben dat dit nu niet de weide is waar hij altijd gek in mag doen? Voor de zekerheid heb ik toch even de hulp ingeroepen van Saskia. Eén van de weinige personen die ik vertrouw om met Nacho te rijden. Zij had hem voor de zekerheid eerst enkele minuten ingereden. En ja hoor, de eerste 2x dat ze aansprong in galop kon Nacho het niet laten om even zijn blijdschap te tonen met 2 zotte hupjes. Gelukkig bleef het daarbij en was het daarna aan mij. Inrijden ging daarna best goed en was nog wel leuk tussen al die bomen. Slalommen maar.
Voor ik aan de beurt was, mochten alle deelnemers van de pec klasse nog even rustig het parcour verkennen onder het toeziend oog van de jury. We kregen tijdens de verkenning nog wat extra uitleg en leuke tips. Vermits het voor mij niet doenbaar is om te voet te verkennen mocht ik dit doen vanop Nacho, leuk toch. En daar gingen we met op de achtergrond onze zelf gekozen favoriete countrymuziek. Er waren allemaal verschillende hindernissen: boomstammetjes, 8 achteruit, bloemetjes water geven, wip, poortje, sidepass, doek om door te rijden, … Elke run was gewoon volop genieten, alle hindernissen deed hij en zo voorzichtig dat alles veilig was en doenbaar voor mij. Ongelooflijk hoeveel rekening hij met mij houdt op zo een moment. Is ook de enige reden waarom ik dit kan doen. Ongelooflijk dat ventje.
Daarna, eens iets helemaal anders, Barrelrace. Dit was mijn allereerste keer dat ik dit meereed op wedstrijd. Niet om het snelste maar echt een keertje voor het plezier. Het was best grappig, Nacho rustig en relax tussen al die trippelende supersnelle paarden.
Hij stond aan de start mooi te wachten tot hij mocht vertrekken en daar gingen we: Ton 1, simpele wissel (vliegende kunnen we niet), ton 2, dan naar ton 3 en een sprintje terug. Haha een sprintje voor mij want tegenover de rest was dit heeeeel traag. Maar ik vond het gewoon supertof en dat is het belangrijkste. Alles in galop, telkens mooi gedraaid rond de ton en op einde alles los. Wat wil je nog meer, oh wat was dat leuk.
Hoe trots kan je zijn op je paardje. Dit was echt een topweekend en de laatste dag was echt zo hard genieten. Ik had een smile tot achter mijn oren.
Alles was super georganiseerd, iedereen was vriendelijk en behulpzaam, we hebben goed gelachen en veel plezier gemaakt. Hele mooie resultaten
- Mooie 68 punten op de para-reining
- 1e plaats extreme cowboyrace pec
- Superleuke run barrelrace
Mijn weekend werd zelfs afgesloten door een heel speciaal en mooi moment.
Na de prijsuitreiking van de barrelrace wilden Saskia en Josiane nog iemand extra in de bloemetjes zetten. Allemaal lovende woorden en die gingen allemaal over mij (slik)
Dit had ik echt niet verwacht, dit maakte het weekend volledig af, wat een hele mooie afsluiter van mijn weekend. Nacho en ik gingen dan ook met een heel goed gevoel naar huis.
Ja hoor we waren beide moe en ik zou dit nog wel enkele dagen voelen maar ik zou het zo teruggedaan hebben. En waarom?
• Your own few minutes of fame
• Enkel Nacho en ik
• Het gevoel dat je de hele wereld aankunt
• Al je harde werk wordt beloond
• Al die complimenten
Dit alles geeft je gewoon een onbeschrijfelijk gevoel waar je zoveel energie van krijgt om door te gaan en nooit op te geven. Ik beloof het je, probeer het eens uit, dit gevoel is onbeschrijfelijk.