16 december kreeg ik de bloeduitslag van Nacho. Alle waarden waren goed maar er was toch iets. Hij had de ziekte van Lyme (tekenbeet), mijn gevoel zat dus juist en veel puzzelstukjes vielen op hun plaats. Gelukkig waren we er snel bij.
Ik dacht eerst dat hij 4 weken antibiotica moest krijgen en dan terug bloedonderzoek. Daar zat ik toch even serieus mis. De hele pot antibiotica moest leeg, dan 21 dagen wachten en dan pas terug bloeduitslag. Probleem is dat je enkel na nieuwe bloeduitslag kan zien of hij volledig genezen is. Pfff
Normaal reed ik hem min 4-5 x per week. Beetje van alles natuurlijk: wandelen, hindernissen, longeren, spelletjes, trail, reining, … Voldoende afwisseling voor ons beide. Omdat ik zijn genezing veel belangrijker vind had ik besloten om hem niet te rijden. Maar oh wat duurt het dan enorm lang vooraleer die pot antibiotica leeg is. Miste het rijden met hem enorm hard.
Door niet meer te rijden merkte ik heel erg hard dat de kracht in mijn benen afnam, stijfheid spieren toenam en ik heel veel stabiliteit verloor. Natuurlijk deed het koude en natte weer er nog eens een schepje bovenop. Ik snapte gewoon meer en meer waarom mijn specialist altijd zei: Door het paardrijden kan je nu nog staan en beetje stappen. Wist ik dat ik dat zo letterlijk mocht nemen.
Weken vlogen voorbij en om mijn benen toch een beetje te onderhouden probeerde ik 1x per week met een ander paardje te gaan rijden. Belevenis op zich maar ongelooflijk leerrijk. Alles met Nacho leek zo evident maar dat is het helemaal niet. Op den duur vergeet je heel veel kleine details die qua rijden een enorm verschil maken. Heb terug veel meer leren voelen, ja hoor elk paard is anders. Elk paard leerde mij ook weer iets anders.
Het viel me gewoon heel erg op hoe goed Nacho mij kent en aanvoelt. Mijn benen werken niet zoals bij iemand anders dus dit is voor de paarden enorm aanpassen. Was heel erg zoeken voor mij en aanvoelen maar wel heel erg leuk. Wat heeft een paard een engelengeduld en respect, ze deden het 1 voor 1. Wat mis ik Nacho. Hoe evident alles leek hoe meer ik nu begrijp wat voor een toppaard ik heb? Hij kent mij gewoon door en door. Hij heeft zo zachte zit dat ik uren met hem kan rijden, minste hulpen snapt hij wat ik bedoel, zo voorzichtig, hij blijft zo rustig staan, blijft zoeken tot hij mij begrijpt. Echt wauw. Al die kleine dingen die vanzelfsprekend leken leer je nu nog meer appreciëren.
29 januari kreeg ik goed nieuws van de dierenarts. Ik mocht terug met hem beginnen rijden. Wel rustig aan en niet in zweet maar ik was hier zo blij mee. Zaterdag en zondag had ik hem een beetje aan de longe gewerkt en met hem trucjes gedaan. Wat hadden we zo gelachen samen. En dan was het zo ver, mijn eerste ritje terug met hem. Ik had aan Cliona gevraagd of ze eerst even met hem wou rijden (stappen en toertje draf) voor de zekerheid. Hij kwam telkens naar mij toe, precies of hij het wist, hij had mij ook gemist. Dus hebben we gewisseld en oh wat was hij braaf. Heb 10 minuutjes met hem gereden waarvan vooral stap en 2 cirkeltjes in jog. Wat heb ik genoten, mijn dag kon gewoon niet meer stuk, wat had ik dit gemist.
Om hem niet te forceren reed ik hem met 1 à 2 dagen tussen en telkens maar 10-15 minuutjes waarvan veel stap. Maakte mij helemaal niet uit wat we deden als we maar genoten van elkaar. De vreugde was echter niet van lange duur want de weergoden waren ons andersgezind. Sneeuw, vriezen, …
Dus ja, we kunnen weer even niet rijden want hebben enkel een buitenpiste die nu bevroren is en vol sneeuw ligt. Dit weer en een rolstoel is gewoon grrrrrr. De laatste dagen kan ik ook niet naar stal, hoe erg ik het ook vind. Mijn lichaam is niet gemaakt voor dit weer. Eender hoeveel laagjes van kleren ik aandoe, ik heb koud en serieuze last (Kuiten doen pijn en verkrampen snachts, rechterpols overbelast van sneeuwruimen en rug is stijf). Binnen zitten is echt niks voor mij. Gelukkig heb ik mijn beestenbende hier thuis nog om mijn zinnen te verzetten.
Maar er is hoop, ze voorspellen beter weer en daar kijken we naar uit. Laat de lente maar komen dan kunnen Nacho en ik weer op avontuur.
Ohja de pot antibiotica is nog steeds niet leeg, echt hoe traag dat dat gaat. Voor we weten of hij helemaal genezen is zullen we nog wat geduld moeten hebben.