Ik had al een tijdje het gevoel dat Nacho zich niet goed in zijn vel voelde. Hij was anders dan anders.
Ik was gaan wandelen en hij was de hele rit over alert en kijkerig (zat de hele tijd rond en achter hem te kijken) en de dag erna was hij terug de vertrouwde rustige Nacho. Enkele dagen later liep hij 1 dag heel stijf en daarna terug heel soepel en niks meer aan te zien. Toen ik hem ’s avonds longeerde had hij precies schrik in de donker. Zo raar allemaal het ging op en af, enkele dagen niks en dan weer …
Op een dag ging ik samen met Cliona trainen in Panhof. Zijn we al best vaak geweest. Ik begon te rijden en hij had moeite om zijn nek te ontspannen. Zelf met de teugels helemaal op langste bleef hij verkrampt stappen en draven. Na 10 minuutjes rijden (stap, beetje draf) viel mij ineens op dat zijn nek al serieus bezweet was. Alle spiertjes waren zelfs aan trillen. Heel raar want Nacho heeft best wel een goede conditie. Hij keek ook schrikkerig naar een man die door de gang stapte, een hond in de piste en een pull die er al de hele tijd hing. Niet van zijn gewoonte.
Meer en meer begon ik mij vragen te stellen, hier klopt iets niet. De meesten konden dit niet geloven maar ik wou zekerheid. Je kent je paard zelf toch het beste niet?
Heb dan Shana de veearts gebeld, alles uitgelegd en zij heeft dan bloed getrokken bij Nacho. Dan was ik ten minste zeker.
16 december 2020 kreeg ik de uitslag. Alle waarden in zijn bloed waren goed maar er was toch nog iets. Hij had Lyme (teken), mijn gevoel was dus juist. Verklaarde veel want de symptomen van Lyme zijn: koorts, kreupelheid, spierstijfheid, maanblindheid, sloomheid, … Gelukkig zijn we er wel snel bij.
Als behandeling krijgt hij nu 4 weken zware antibioticum en dan moeten we terug laten bloed trekken. Om ervoor te zorgen dat hij goed en snel geneest, heb ik besloten om hem niet te rijden. Hij krijgt rust en staat de hele dag op de weide met een lekkere berg worteltjes. Een goede poetsbeurt, knuffels en gekke dingen doe ik er nog wel mee en af en toe stappen aan de longe om zijn spieren soepel te houden.
Ik mis het rijden met hem enorm maar ik vind het veel belangrijker dat hij goed geneest.
Rijden met Nacho doe ik voor het plezier (bijna 5x per week: wandelen, trail, reining, …) maar is ook Hippo therapie voor mijn spieren en dat valt nu weg. Ik merk nu ineens hoe hard mijn lichaam dit nodig heeft. Mijn rug en heup doen veel meer pijn, mijn benen zijn ambetant en stijver, alles lukt gewoon minder goed. Nu snap ik waarom mijn specialist altijd zei: “Omdat je zo gepassioneerd bent door paardrijden kan je nu nog staan en een beetje stappen.” Dat ik dit zo letterlijk mocht nemen had ik nooit gedacht.
Ben dan naar oplossingen gaan zoeken. Ik ga nu af en toe lesnemen met andere paarden. Dit is voor mij best spannend en niet gemakkelijk. Heb jaren alleen met Nacho gereden en hij kent mij door en door. Mijn benen werken niet zoals bij de meeste mensen. Heel erg aanpassen voor mij maar ook voor de paarden. Ongelooflijk hoe bijzonder paarden zijn, ze voelen dit gewoon aan.
Het begin blijft spannend maar kan er daarna zo van genieten. Heb zo veel van elk paard bijgeleerd en het waren allemaal leuke ervaringen. Dit zijn allemaal dingen die achteraf heel goed van pas zullen komen als ik terug met Nacho mag rijden. Ben ze daar dan ook enorm dankbaar voor. Al kijk ik toch enorm uit naar het moment dat ik terug met Nacho aan alle avonturen kan beginnen.
Vooral bedankt aan Jessy, Frank, Saskia en Lynn voor de unieke kans en het vertrouwen dat jullie in mij hebben. Jullie hebben toppaarden.